Rozdział 27 – Tragedia w Surdonie.

Rozdział 27 – Tragedia w Surdonie.

Kaname stał zszokowany na środku pokoju i patrzył nieprzytomnym wzrokiem na drzwi, za którymi zniknął Hanabusa. Nie mógł uwierzyć, że Aidou tak po prostu go opuścił. Poczuł, że nogi się pod nim uginają i upadł na podłogę.

- Czy ze mną jest coś nie tak, że wszyscy mnie opuszczają? Ale przecież Hanabusa mi obiecał, że zawsze będzie przy mnie. Złamał obietnicę. A w pizdu! Niech robi sobie, co chce nie potrzebuję go. Sam znajdę Zero. - podszedł do łóżka i położył się na nim. – Niech ich wszystkich szlag trafi.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Hanabusa biegł szybko przez opuszczone ulice. Co chwile patrzył za siebie.

- Co ja wyprawiam? Mam jeszcze jakieś głupie nadzieje? On nigdy by za mną nie wybiegł. - zatrzymał się przy jakimś murze i oparł się o niego plecami. Zjechał na ziemię. Podkulił nogi, objął je ramionami i położył głowę na kolanach. - Czy dobrze zrobiłem opuszczając go? Tak dobrze. To nie mogło trwać wiecznie. A poza tym, kiedy odnalazłby Zero to i tak by mnie opuścił i nawet nie zastanawiałby się nad tym, że to mnie strasznie boli. Dobrze zrobiłem. Dobrze. Ale dlaczego nie czuję się z tym dobrze? Czuję się tak okropnie. Tak mi ciężko i tak bardzo mocno boli mnie serce. Nie. Muszę się nauczyć żyć bez niego.

Wstał z ziemi i odszedł tylko sobie znanym kierunku.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Kaname. Kaname. Obudź się proszę. – powiedział Gabriel.

- Co się stało?

- Pomyślałem, że to bardzo dziwne, że śpisz. Powiedz mi czy wczoraj wieczorem coś się stało? Gdzie jest Hanabusa?

- Nie żyje, przynajmniej dla mnie. – powiedział z jadem w głosie. – Zdradził mnie. Nie dotrzymał obietnicy. ON DLA MNIE NIE ISTNIEJE! I NIGDY WIĘCEJ NIE CHCĘ O NIM SŁYSZEĆ! ZROZUMIANO?! A teraz chcę wrócić do domu, a ty masz cały czas szukać Zero.

- Dobrze. – Gabi patrzył na niego zatroskany. – Wybacz Kaname, ale już dawno chciałem ci to powiedzieć. Czy nie lepiej by było zostawić Zero w spokoju? – w brązowych oczach zawitała czerwień, zielonooki zaczął się cofać ze strachu. – Chodzi mi o to, że gdyby Zero chciał do ciebie wrócić to by wrócił, albo dał się odnaleźć. Tyle lat już go ścigasz. Może czas najwyższy odpuścić.

- Sugerujesz, że on mnie już nie kocha?! – wrzasnął.

- Tak Kaname. Właśnie tam myślę. – kontynuował spokojnie wampir. – Z biegiem czasu nasze uczucia się zmieniają. Postępując w ten sposób ranisz tylko siebie i Hanabusę. Przecież to dlatego odszedł. On cię kocha ponad swoje życie. Nigdy nie widziałem nikogo tak beznadziejnie zakochanego jak on. Ale ile można żyć w ten sposób. Dlaczego sobie nie odpuścisz i nie pozwolisz Zero odejść? Możesz sobie inaczej ułożyć życie.

Czerwień zniknęła z brązowych oczu.

- Już jest za późno. On mnie też opuścił.

- Nigdy nie jest za późno na naprawę swoich błędów. Ludzie potrafią uczyć się na swoich błędach. Dlaczego nie weźmiesz z nich przykładu i sam się tego nie nauczysz?

- A co z naszymi więziami.

- To my je tworzymy, to zależy tylko od nas samych. Ciebie i Zero zawsze będzie łączyła silna więź, ale czy to jest miłość? Myślę Kaname, że wpadłeś w swego rodzaju rutynę. Przez tyle lat go szukałeś, że stało się to dla ciebie chlebem powszednim. Ale czy ty naprawdę go jeszcze kochasz, a może w twoim sercu zagościł ktoś inny, ale ty sobie nawet z tego sprawy nie zdajesz. Myślę, że warto się nad tym zastanowić. Uporządkować swoje uczucia.

- To nie ma sensu. Teraz mam zaczął poszukiwać Hanabusę? Nie mam na to wszystko siły. Najpierw Zero, a teraz Hanabusa. Ja chyba się pogubiłem w tym wszystkim.

Zaczął iść w stronę drzwi.

- Co zamierzasz teraz zrobić? – zapytał się Gabriel.

- Wracam do domu. Gabi. – spojrzał na wampira. – Nie szukaj już Zero.

Odwrócił się.

- A Hanabusę?

- Muszę sobie wszystko przemyśleć. Poukładać. – zaczął iść w stronę drzwi. Nagle zatrzymał się i odwrócił. – Poszukaj jakiś informacji o Serafinie.

- Serafinie? – Gabriel był zaskoczony.

- Tak. Dowiedz się o nim jak najwięcej.

- Dobrze. Postaram się coś znaleźć.

- Jak coś znajdziesz to daj mi znać. Mi osobiście, a nie pośrednim osobą. No chyba, że to będzie Hanabusa albo Zero.

- Dobrze. Od razu zacznę poszukiwania.

- Dziękuję Gabrielu. – uśmiechnął się do wampira i wyszedł z pokoju.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Niech to szlag. Nienawidzę Włoszech. – powiedział wściekły Zero wychodząc z samolotu. – Wszędzie gdzie spojrzysz to krzyże, albo jakieś chrześcijańskie obrazki. Porzygać się można.

- Oj nie przesadzaj. Przecież to nie działa na wampiry.

- Może i nie zabija, ale mnie strasznie wkurza. I kto by pomyślał, że demony wybiorą sobie takie miejsce schadzek. W Surdonie znajduję się jeden z najstarszych zakonów. I w ogóle jest tu dużo kościołów i cmentarzy. Większość miasta należy do Kościoła. Demony raczej unikają takich miejsc.

- To jest naprawdę bardzo dziwne. Coś musi być tu nie tak skoro jest tutaj tak dużo demonów.

- Mam pewną teorię, ale wolałbym żeby pozostała tylko teorią.

- Chyba wiem co ci chodzi po głowię. Myślisz, że mieszkańcy Surdony specjalnie dają się opętywać przez demony.

- Jak powiedziałem. Wolałbym żeby to pozostała tylko teoria. Ale jeśli mam rację to sprawa jest poważniejsza niż nam się wydaje. Możemy mieć do czynienia z niezwykle potężną sektą.

- Sektą? – przestraszyła się Aya.

- Mam nadzieję, że się mylę.

- Ty rzadko się mylisz Zero.

- Przywołaj Aranela. Lepiej żeby był w pogotowiu.

- Witam państwa. Jesteście zapewne wysłannikami Krwawej Róży. – usłyszeli za sobą dźwięczny, dziewczęcy głos.

Odwrócili się. Przed nimi stała wysoka rudowłosa kobieta, o czarnych jak węgiel oczach.

- Nazywał się Martina Falaci. Miło mi was poznać. Czekałam na was.

- Dzień dobry. Nazywał się Aya, a ten tutaj maruda to Zero. – przedstawiła ich Łowczyni.

- Miło mi was poznać. Tak się cieszę, że wreszcie ktoś przyjechał.

- Może nam pani powiedzieć, kim pani jest? – zapytała się brunetka.

- No więc jestem, jakby tu powiedzieć…

- Watykan ją przysłał, żeby sprawdziła co tu się dzieje. – przerwał jej Zero.

- Tak, ale skąd pan wie?

- Jesteś przesiąknięta zapachem kadzidła używanego tylko i wyłącznie w Watykanie.

Kobieta otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.

- Więc jest pani zakonnicą. – stwierdziła Aya.

- Nie. Nie jestem zakonnicą. Ale prawdą jest, że jestem z Watykanu. Należę do pewnej organizacji, która została w tajemnicy powołana przez Watykan do walki z demonami. Ale nie mogę zdradzić jej nazwy.

- Więc można powiedzieć, że jest pani egzorcystką?

- Tak.

- Chyba jakoś sobie nie radzisz z tymi egzorcyzmami skoro nas tu wezwano. A wiadomo, że Watykan i Krwawa Róża za bardzo za sobą nie przepadają. – powiedział oschle wampir.

- Mamy po prostu inne metody.

- I kiedy wasze zawodzą, to my musimy za wami sprzątać.

- Zero uspokój się. Proszę nam powiedzieć, co się właściwe tutaj dzieje?

- Przyjechałam tutaj dokonać egzorcyzmu na 10-letniej dziewczynce. Udało mi się usunąć z jej ciała demona. Kika dni później, kiedy miałam już wracać, zgłosiło się kilka matek, które twierdziły, że ich dzieci są opętane przez demony. Zebrałam te wszystkie dzieci, a była ich 6, w jednym miejscu i dokonałam egzorcyzmów. Ale liczba opętanych ludzi wzrastała z każdym dniem.

- Czy cały czas były to dzieci?

- Z początku tak, ale potem i dorośli byli opętywani.

Wampir milczał i przysłuchiwał się całej rozmowie.

- Czy przed twoim przyjazdem stało się tutaj coś strasznego. Coś, o czym mieszkańcy nie chcą mówić. – zapytał nagle.

- Chyba tak. Wszyscy mieszkańcy bardzo dziwnie się zachowywali. Byli tacy milczący. Całe dnie przesiadywali w kościołach, gdyby księża im pozwolili to najchętniej by tam nocowali. Kiedy ich pytałam co się stało, oni milczeli, nie chcieli mi nic powiedzieć. A księża też milczą.

- Już mi wyśpiewają wszystko. – Kiryuu zatarł ręce.

- Hehehe. On tak tylko żartuję. – Aya złapała wampira mocno za rękę i szepnęła do niego. – Przestań się tak zachowywać idioto. Wszystkich przestraszysz.

- Chcę po prostu wykonać to zadanie jak najszybciej i wracać do Japonii. Odwiedźmy najpierw tutejszy komisariat. Może czegoś się tam dowiemy.

- Raczej wątpię. – powiedziała Martina. – Już rozmawiała z komendantem.

- Więc używałaś złych metod.

- Zero. – ostrzegła do Łowczyni. – Nie zwracaj na niego uwagi.

- Mnie na pewno posłuchają.

- Życzę powodzenia. – powiedziała Falaci.

- No dobra to chodźmy na ten komisariat. – zniecierpliwiła się Aya.

- To miasto jest strasznie wyludnione. – stwierdziła Aya po 10 minutach marszu.

- Ludzie nawet za dnia nie wychodzą z domów i boją się każdego obcego. – odezwał się Martina.

W końcu po 20 minutach marszu stanęli przed komisariatem. Podobnie jak większość budynków w miasteczku, tak i komisariat był wybudowany z kamienia. Chodząc po tych wąziutkich uliczkach, pomiędzy kamiennymi budynkami miało się wrażenie jakby w tym miasteczku czas się cofnął do starożytności. Cała trójka weszła do budynku. Aya zadrżała z zimna.

- Przynajmniej nie potrzebują klimatyzacji. – stwierdziła.

- Dzień dobry. Czym mogę służyć? – przywitał się gruby czarnowłosy mężczyzna.

- Chcielibyśmy rozmawiać z komendantem. – powiedział Zero.

- Ja jestem komendantem. Pablo Costa. Witam panno Falaci.

- Dzień dobry. – odpowiedziała kobieta.

- Zostaliśmy tu przysłani, żeby wyjaśnić tę dziwna sytuację. – zaczęła Aya. - Czy mógłby pan nam powiedzieć, czy przed tymi wszystkimi dziwnymi zjawiskami, zdarzyła się w miasteczku jakaś tragedia?

- Nie. To bardzo spokojne miasteczko. – opowiedział mężczyzna i w tym samym momencie został przygwożdżony do ściany przez Zero.

Jego stopy ledwo dotykały podłogi. Kiryuu ściskał go za szyję, a jego oczy przybrały krwisty kolor.

- Słuchaj śmieciu. – warknął wampir. – Nie mam czasu na zabawę z tobą. Albo mi zaraz wszystko wyśpiewasz, albo… - ścisnął jego szyję.

- Bożę! Toż to demon! – krzyknęła przerażona Martina.

- Zero jest wampirem czystejkrwi. – powiedziała spokojnie Aya. – Nie bój się Martino. – podeszła do przyjaciela i walnęła go pięścią w głowę (oczywiście Zero ledwo to poczuł – dop. aut.) – Zachowuj się idioto! Mamy tych ludzi obronić, a nie robić krzywdę.

Zero uspokoił się i opuścił mężczyznę na ziemię. Brunetka podszedł do komendanta i spojrzała mu prosto w oczy.

- Czy teraz będzie pan tak miły i nam wszystko opowie?

- Ttttakkk. – wyjęczał.

- No. Taką współpracę to ja rozumiem. Widzisz Zero, wystarczy być odrobinkę miłym. – uśmiechnęła się do wampira. – Zero przestań patrzyć wampirzym wzrokiem.

- Jesteś upierdliwa. – powiedział, a jego oczy na stały się srebrne.

Costa zaprowadził ich do swojego gabinetu. Usiadł za biurkiem, a kobiety naprzeciwko niego. Zero stanął pod drzwiami i uważnie przyglądał się policjantowi.

- Jeśli pan skłamie, będę o tym wiedział. – odezwał się.

- No to słuchamy. – powiedziała Martina.

- Kilka tygodni temu stała się pewna tragedia. W Surdonie doszło do bardzo brutalnego, powiedziałbym, że wręcz rytualnego zabójstwa. Została wymordowana rodzina pewnego robotnika, który przyjechał tu żeby pracować na budowie mostu. Pewnego wieczoru wrócił do domu, a tam znalazł całą swoją rodzinę w wielkiej kałuży krwi. Dwójka małych dzieci i żona. Zabójca został złapany i staną przed sadem. Okazało się, że podczas śledztwa, jaki i przebiegu sprawy ktoś gdzieś popełnił poważny błąd i morderca wyszedł na wolność. Robotnik był wściekły, że morderca jego rodziny chodzi sobie spokojnie na wolności. Zabił go tak samo jak on zabił jego rodzinę, a potem zrobił to samo z komisarzem, który prowadził tę sprawę i z sędzią. A potem zabił się sam. Od tamtego czasu w naszym miasteczku dzieją się dziwne rzeczy.

- A więc jest tak jak myślałem. – odezwał się Zero. – Mężczyzna był załamany śmiercią swojej rodziny. W zamian za zemstę pozwolił opętać się demonowi. Jednak potem mężczyzna popełnił samobójstwo, więc demon musiał poszukać nowego ciała do opętania.

- Czegoś tu nie rozumiem. – odezwała się Martina i spojrzała na wampira. – Skoro ten mężczyzna był opętany przez demona, to ten demon miał nad nim władze. Wiec jak mógł się zabić?

- Czasami człowiek może pokonać demona, który w nim drzemie. Jeśli ma wystarczająco silną wolę. Mężczyzna był załamany po stracie rodziny i pragnął, ponad wszystko, się z mną połączyć. To było tak silne uczucie, że dał radę pokonać demona. – wyjaśniła Aya.

- Tak mogłoby być, ale myślę, że demon sam doprowadził do śmierci tego mężczyzny. – odezwał się Kiryuu po dłuższym zastanowieniu. - Wiadomo jest przecież, że gdy ktoś popełnia samobójstwo, to jego dusza zostaje przeklęta i trafia do piekła. I może stać się demonem.

- Więc myślisz, że… - zaczęła Aya.

- Nienawiść tego mężczyzny, a także ból po stracie najbliższy, zrobiły z niego demona. To on i demon, który go opętał błądzą po tym mieście. Szukają niewinnych duszyczek, czyli dzieci. Przywołują inne demony, a te opętują dzieci.

- A potem zaczynają polować na dorosłych ludzi. – wtrąciła się Martina.

- Tak. Ale dlaczego coś takiego dzisiaj się akurat tutaj? – zdziwiła się Aya.

- Myślę, że wiem dlaczego. – odezwała się Falaci. – W czasach inkwizycji Surdona była jedną z głównych miejsce, gdzie odbywały się masowe egzekucje. Gdzieś tutaj musi się znajdować cmentarzysko czarownic.

- To by wiele wyjawiało. – powiedział Zero. – Nie wszyscy ludzie, którzy byli zabijani przez inkwizycję byli demonami, czy czarownicami. Prawdę powiedziawszy inkwizycja bardzo wiele razy popełniała błąd i skazywała na śmierć niewinnych ludzi. Ale jak widać, w Surdonie musiało dość do egzekucji prawdziwych czarownic, demonów i tym podobne. Tak wiec musimy tylko odnaleźć cmentarzysko czarownic, poświęcić tą ziemię i po kłopocie. Jest tutaj wysłannik Watykanu, wiec nie będzie z tym problemu. A ja i Aya zajmiemy się demonami.

- Ale ja nie jestem zakonnicą, nie mogę odprawić takich modłów. – zawahała się rudowłosa.

- Ale jesteś egzorcystką. To wystarczy. – powiedział wampir. – Od razu się tym zajmiemy. Im szybciej tym lepiej.

- Zero jesteś w gorącej wodzie kąpany. – skomentowała Aya.